Κι εσύ που οράματα παραμερίζεις σταθερά
μετά από κάθε πτώση αναζητάς μια όαση
Μα είναι πάλι γεμάτος πέπλα τούτος ο καιρός
και κάθε πέπλο ελπίδα με μέτωπο σκυμμένο,
κι όλο μικρά πουλιά να φλυαρούν πετώντας
από κλαδί γυμνό σε άλλο…
Είναι πάλι κι εκείνη η πανάρχαια τριβή του άγνωστου, δες
πόσο εύκολα πεθαίνει η μέρα και
πόσο εύκολα ανασταίνεται –
ανέμελα σχεδόν ανεύθυνα
θα’λεγες σχεδόν κοροϊδευτικά…
© Μανώλης Μεσσήνης