Καθημερινά


Κι εσύ που οράματα παραμερίζεις σταθερά
μετά από κάθε πτώση αναζητάς μια όαση

Μα είναι πάλι γεμάτος πέπλα τούτος ο καιρός
και κάθε πέπλο ελπίδα με μέτωπο σκυμμένο,
κι όλο μικρά πουλιά να φλυαρούν πετώντας
από κλαδί γυμνό σε άλλο…

Είναι πάλι κι εκείνη η πανάρχαια τριβή του άγνωστου, δες
πόσο εύκολα πεθαίνει η μέρα και
πόσο εύκολα ανασταίνεται –
ανέμελα σχεδόν ανεύθυνα
θα’λεγες σχεδόν κοροϊδευτικά…
 
 
© Μανώλης Μεσσήνης