Μνήμη,
τι παράξενο άρωμα, με όνειρο μοιάζει·
εκείνο
που μπαίνει, βγαίνει, αναπνέει, καθαρίζει, βρωμίζει,
ακούει και μιλά,
εκείνο
που μεταφέρει λέξεις και εικόνες σαν τα μικρόβια,
απ’τα θεμέλια μέχρι τα κλειστά μάτια…
Μνήμη,
τι παράξενο σαν γίνεται θολή·
χαρτιά τσαλακωμένα – πεταμένα στο πάτωμα
Άχρηστη φαντάζει μες στης νύχτας τον νου
Μνήμη χωρίς φως,
όσο ένα καμένο σπίρτο στο χείλος του πεζοδρομίου
©Μανώλης Μεσσήνης