Συνείδηση,
πόσα χρόνια δένω τον Μύθο σου,
πόσα χρόνια ανακατεύω την ύλη
να πήξει η μυστική σου ύπαρξη
Αναρίθμητες είναι οι νύχτες που τα πάθη μου
τρυπούν τυφλά το κορμί σου
δίχως να δαγκώσουν απ'την εξαίσια σάρκα
Συνείδηση,
μόνο στον ίσκιο σου μπορώ
και στ'αδειανό περίγραμμά σου να χωρέσω
Δείξε μου τη ματωμένη σου μορφή,
γίνε γυναίκα να βυθίσω το ανθρώπινο ρίγος μου,
γίνε ήχος να σ'ακούσω –
ακτίνα να σε δω
κι αν είσαι την ώρα αυτή ένα με τη δοκιμασία
κι αν είσαι ένα με το αίμα του πληγωμένου μου αιώνα,
ένα με την αγέννητη θυσία,
ένα με τον τέλειο θάνατο,
θα σε δεχθώ
© Μανώλης Μεσσήνης
© Μανώλης Μεσσήνης