Ζωή


Ζωή ταξιδεμένη στη φουρτούνα του ανοιχτού πελάγους,
με τα πανιά φουσκωμένα απ’τον άνεμο του μεγάλου πάθους·

βγαλμένη απ’τη σειρά του πατημένου δρόμου, ξέστρατη·

που χτυπιέται αλύπητα, κλονίζεται,
παραπατά και πέφτει και ματωμένη σηκώνεται,
όχι για να δέσει τις πληγές της μα
με την ίδια πάντα πίστη για να βαδίσει
τον δρόμο, που είναι δρόμοι, όλοι μαζί οι δρόμοι·
όσοι μένουν απάτητοι και ασκητικοί·
όσοι δεν σταματούν ούτε στου θανάτου το σύνορο·


ζωή που φέρνει ζωή,

πέρα από κάθε κρίση κι επίκριση,
πέρα από κάθε μέτρημα και κάθε ζύγισμα,
που σηκώνεται μες στο σκοτάδι
σαν εωσφορικό μετέωρο και λάμπει
σαν αστέρι προφητικό μες στην αιώνια νύχτα

Ζωή!

Ας είναι και για μια μόνο στιγμή!

Προς αυτή σηκώνει τα μάτια του το αμέτρητο κοπάδι
των δαμασμένων σκλάβων,
όσων τα πόδια ξέμαθαν να τρέχουν
και τα χέρια δέθηκαν με τα περιττά που τους δόθηκε να κρατούν…

 
© Μανώλης Μεσσήνης