Εκείνος... ο Ένας

Οι σκάλες είναι παλιές,
αυτό δεν έχει σημασία
Οι σκάλες είναι στενές,
κι αυτό δεν έχει σημασία
Πάνω από τις σκάλες
μια αντίρροπη διαδρομή

Τα πόδια δεν ανεβαίνουν σκάλες,
οι σκάλες δεν τρίζουν από τα πόδια
Όλα δείχνουν :
τα πόδια κλοτσούν τον ουρανό,
οι σκάλες τρίζουν από το κεφάλι
που έγινε ρόδα και τρέχει

Μια κάθοδος ανισόρροπη
Μια κάθοδος που προσφέρει
εμετικές παραστάσεις του κόσμου
Ανάποδες ζωγραφιές,
απ’αυτές που κάνουν τα παιδιά
στην ασυνείδητη σύλληψη των φαινομένων
Κάθοδος ανθρώπων κρεμασμένων
με τα πόδια πάνω
και με το κεφάλι προς τη μητέρα γη
να τρώνε χώμα,
σαν να κουράστηκαν ν’αναζητούν
την ερμηνεία του κόσμου
στην αλχημεία των άστρων

Έτσι πρέπει να’ναι όταν κατεβαίνεις
κατρακυλώντας σκάλες

Κατρακυλώντας κατεβαίνει κι Εκείνος
ο παράξενος άνθρωπος
Το τρέξιμό του φασαρία,
ταράζει την αποχαύνωση
Το κεφάλι ρόδα έχει κάνει
Να παρεξηγηθεί; Μπορεί
Όμως αυτός, ο Εκείνος,
συμβολισμό δεν έχει
Εκείνος ο παράξενος ταυτότητα δεν έχει
Εκείνος δεν κατάφερε όνομα ν’αποκτήσει
Κατρακυλούσε ανάποδα, ήταν ξεχωριστός
Εκείνος – ο ένας ο μικρός.

©Μανώλης Μεσσήνης