Κουράστηκα να περπατώ
μες στις τρομερές αντανακλάσεις του κόσμου,
γέρνω τώρα πάνω από τις μυστικές φωνές
κι αποξεχνιέμαι στη γύμνια του κρανίου μου
Μες στις θύρα της αυγής
κυλά η νύχτα μιας ματωμένης περιπλάνησης,
που καίει μες στα σπλάχνα της το αύριο
και φρίττει στην ουσία της στιγμής
πνίγοντας την προσδοκία σ’ένα χαμόγελο σιωπής
Όλα μού μαρτυρούν μια παρουσία,
που αιωρείται έξω απ’τον χρόνο –
από τη λευκή απάτη του πραγματικού,
ζεσταίνοντας κάποιες αισθήσεις
που έχουν μέσα μου κρυφτεί
Σκύβω πάλι και πάλι στις δονήσεις των μυστικών φωνών
εξουσιάζοντας τα κύμβαλα της υπέρτατης οδύνης
με τους παλμούς των κροτάφων μου,
εναρμονίζοντας μες στα σπήλαια του νου
τους λαμπερούς αντίλαλους του απείρου
©Μανώλης Μεσσήνης
μες στις τρομερές αντανακλάσεις του κόσμου,
γέρνω τώρα πάνω από τις μυστικές φωνές
κι αποξεχνιέμαι στη γύμνια του κρανίου μου
Μες στις θύρα της αυγής
κυλά η νύχτα μιας ματωμένης περιπλάνησης,
που καίει μες στα σπλάχνα της το αύριο
και φρίττει στην ουσία της στιγμής
πνίγοντας την προσδοκία σ’ένα χαμόγελο σιωπής
Όλα μού μαρτυρούν μια παρουσία,
που αιωρείται έξω απ’τον χρόνο –
από τη λευκή απάτη του πραγματικού,
ζεσταίνοντας κάποιες αισθήσεις
που έχουν μέσα μου κρυφτεί
Σκύβω πάλι και πάλι στις δονήσεις των μυστικών φωνών
εξουσιάζοντας τα κύμβαλα της υπέρτατης οδύνης
με τους παλμούς των κροτάφων μου,
εναρμονίζοντας μες στα σπήλαια του νου
τους λαμπερούς αντίλαλους του απείρου
©Μανώλης Μεσσήνης