Το κτίριο μαύρες γραμμές
Ερμαφρόδιτες σκέψεις χορεύουν
μες στους θόλους του μυαλού, γυμνές
Κάτασπρες οι σκάλες
Ο διάδρομος μακρόλαιμος
Το κλειδί τρίζει
η πόρτα ζωντανεύει
Οι τοίχοι ακούν
Ένας μεγάλος φωτεινός λεκές στο χαλί,
σταματημένος ήλιος στο δωμάτιο
Και οι κουρτίνες διάφανη σάρκα
Γύρω απ’το σώμα μου το σκοτάδι σφίγγει,
γλοιώδες, σαν ένα θαλάσσιο φίδι
Βαδίζω αργά ανάμεσα απ’τα κούφια έπιπλα
που αντηχούν περίγελους
Μικρά ανθρωπάκια ξεπετάγονται,
δείχνουν τη γλώσσα τους,
γελούν και απλώνουν μέχρι τ’ακρότοιχα
Φτύνουν μες στο στόμα μου τ’ανθρωπάκια
και χάνονται κάτω απ’το χείλος του χαλιού
Το ψάρι άρχισε να φουσκώνει μες στο ενυδρείο,
να μεγαλώνει
Σπάει το γυαλί και ξεχύνεται, κατακόκκινο,
με μάτια ψόφια
Τα λέπια μεγαλώνουν, κόβουν το πετσί μου,
μαχαίρια λερά
Στο ταβάνι μια μαύρη γραμμή –
μακραίνει, προχωρά και χάνεται
στο ακρόσμιγμα των τοίχων
Η πόρτα είναι κλειστή
© Μανώλης Μεσσήνης