Ο άνεμος στροβιλίζει τους ίσκιους,
τις φωνές στους έρημους δρόμους,
την τέφρα ενός ονείρου στα πόδια μου,
κι ένα παράθυρο κλαίει την εγκατάλειψή του
Στον ορίζοντά μου απλώνεται η μορφή σου,
στον δρόμο μου ηχεί η ιστορία σου,
κι εσύ λικνίζεσαι στο άπειρο
με τον ήλιο που φυλάκισες στην ψυχή σου
και τις νύχτες που σε δέχονται τα όνειρά μου
σε συλλαβίζω,
γλυκιά και ανεπίστροφη θωπεία,
του στίχου μου θρυμματισμένη ελπίδα
Ποιος ουρανός μας νιώθει,
με τη γη να ενωθεί...
© Μανώλης Μεσσήνης